Sahi neydi bu beka meselesi?

18 maddelik anayasa değişikliğinin oylandığı halkoylaması öncesinde yürütülen 2 aylık propaganda süresince ‘Evet’ tezini savunmak için öne sürülen iddialardan birisi, “Türkiye’nin bekasının tehlikede olduğu” iddiasıydı. Şu ima ediliyordu: “Eğer halk oylamasından ‘Evet’ sonucu çıkmazsa, Türkiye, yıkılmanın eşiğine gelecek”...

Peki kim yıkacaktı Türkiye’yi? Avrupa mı? Avrupa Birliği, zaten dağılmanın eşiğine gelmişti. İngiltere, AB’den ayrılıp ABD’nin yanına gitmişti. Birlikten ayrılmayı düşünen başka ülkeler de vardı. AB, hem ekonomik sıkıntılar yaşıyor, hem de mülteci tehdidi karşısında çareler arıyordu. Bir Trump vuruyordu AB’ye, bir Putin... Atış serbestti zaten. Bu fırsatta arada sırada bir şaplak da biz vuruyorduk AB’ye... Bu durumdaki AB mi yıkacaktı Türkiye’yi?..

Başka kim yıkabilirdi? Amerika mı, İngiltere mi, Rusya mı, İsrail mi? Onlar yıkacaklardıysa, şimdi nasıl oldu da hepsiyle birlikte dost ve müttefik olacağımız ilân edildi? Cem Küçük, Habertürk’te ilân etti malûmunuz; “Önümüzdeki dönemde Amerika ve İngiltere ile müttefik, Rusya ve İsrail’le dost olacağız” diyerek... Yani o meşhur “beka meselesi”ni halletmenin yolu, bekamızı tehdit eden ülkelerle dost ve müttefik olmak mıydı? Peki bu dost ve müttefik olmak, başkanlık sistemini mi gerektiriyordu? Daha hızlı karar almak için? Hangi kararları? Dost ve müttefik olma kararlarını mı?.. İyi de, biz o devletlerle sahici olarak ne zaman düşman olduk ki zaten?..

Dücane Cündioğlu’nun bir cümlesine tesadüf ettim bu gün. Şöyle yazmış:

“Ömrüm, ‘memleket yıkılıyor’ teranesini dinlemekle geçti. Memleket filan yıkılmadı ama nedense yıkılan hep memleketin çocukları oldu...”

Şunlar da yabana atılacak sözler değil hani:

“Kötü, kötüdür. Hiçbir kötülük, sırf iyi niyetle yapıldığı için iyi olmaz. Halkı tersine ikna etme sanatına siyaset diyorlar...”

“Gerekçesi ne olursa olsun, güçsüze karşı güçlünün sazını çalmak, namussuz sayılmak için yeterlidir...”

“Hakikatten yana olacaksan, yalnız kalmayı göze alacaksın...”